[2] Świąteczne rozczarowanie

Nigdy nie podejrzewała, że spędzi taką Wigilię. Przez całą noc po głowie chodziły jej słowa Cesc'a: ,,Nie mogę ci obiecać niczego więcej... tylko tą noc." Na początku nie przeszkadzało jej to, ale po dłuższym czasie zaczęło... Nie mogła wyobrazić sobie, że tak po prostu wyjdzie z jej mieszkania do innej kobiety.
- Muszę iść. - jęknął cicho odwracając się w stronę Vanessy i rozprostowując kości na łóżku.
- Wiem, ale cię nie puszczę. - prychnęła owijając go nogami. Blade promienie słońca, które starało się zapanować nad sypiącym śniegiem wtargnęły do sypialni oślepiając ich na moment.
- Co mam zrobić, żebyś mnie puściła? - zapytał podnosząc lekko brew. Vanessa spojrzała mu prosto w oczy i zagryzła wargę.
- Pocałuj mnie. - odparła, co Cesc uczynił bez zastanowienia, z uśmiechem na twarzy. - Zjesz coś zanim pójdziesz? - zapytała odrywając się od niego po chwili. Fabregas tylko kiwnął głową.

~*~

Chodziła sama po ośnieżonym parku, opatulona kurtką nie wiedząc co o tym wszystkim myśleć. Wczoraj kiedy zobaczyła Cesc'a myślała, że jest bezdomnym chamem, a już kilka godzin później kochali się w jej sypialni. Nawet gdyby świat się walił nie uciekałaby, wolałaby spędzić ten czas właśnie z nim. Nie pojmowała jak Daniella mogła go zdradzić. Miała wszystko: rodzinę, cudownego mężczyznę u boku, a wolała się zabawiać z jakimś innym facetem.
Poczuła wibracje w kieszeni. Wyciągnęła telefon i zamarła, kiedy zobaczyła napis: Mama. Mówi się, że święta to czas wybaczania, ale... czy oni się tak naprawdę pokłócili? Rodzice po prostu zadzwonili i oznajmili, ze musi zacząć sama zarabiać. Koniec rozmowy. To się nazywa mieć tupet. Przez całe życie ją utrzymywali, rozpieszczali i nagle rzucają ją na głęboką wodę nawet nie załatwiając pracy.
Nacisnęła czerwoną słuchawkę i odłożyła komórkę do kieszeni kierując się w stronę mieszkania.
Musiała się czymś zająć, nie miała ochoty siedzieć bezczynnie, rozmyślać i czekać.By zająć myśli zaraz po wejściu do mieszkania skierowała się do kuchni, by zrobić jedzenie... z tego, co w lodówce. To będzie niemożliwe, ale Vanessa lubiła wyzwania.

~*~

Biorąc głęboki wdech nacisnął klamkę drzwi wejściowych do... jeszcze niedawna swojego domu. Pierwsze co zobaczył, to Daniella... do niedawna jego ukochana, z Lią na kolanach... do niedawna jego stuprocentową córką i jakimś mężczyzną obok nich... do niedawna nieznajomym. Ponownie jego serce rozpadło się na miliony małych kawałeczków, które raniły go w środku.
- Wspaniale się zabawiacie. - syknął zaciskając pięści i powstrzymując się od rozkwaszenia twarzy faceta, który na niego spojrzał. Już miał ruszyć w ich stronę, jednak zobaczył Lię, uśmiechniętą, tak podobną do niego samego, że niemożliwością jest, by nie była jego córką.
- Cesc, wysłuchaj mnie... - usłyszał wysoki, piskliwy głos Danielli, który drażnił go jak nic innego od kilku godzin.
- Nie, to ty mnie wysłuchaj. Po świętach spotykam się z adwokatem, chcę rozwodu i głęboko mam to, co czujesz teraz.
- Nie, nie możesz tego zrobić. - sapnęła podbiegając do niego i łapiąc go za rękę.  W tym momencie Cesc usłyszał odchrząknięcie mężczyzny, siedzącego na kanapie.
- Możesz przestać robić z siebie idiotkę? - powiedział mrużąc oczy.
- Słucham? - Daniella wyglądała na dość bardzo zszokowaną. Wybałuszyła oczy spoglądając na mężczyznę.
- Dobra, mam już tego dość. Fabregas, jestem z Daniellą od lat. Prawda jest taka, że chciała od ciebie nie wiadomo ile kasy za alimenty. - westchnął. Kobieta mordowała go wzrokiem, wydawać by się mogło, że ma ochotę obedrzeć go żywcem.
- Czyli, że nigdy mnie nie kochałaś ?! - zapytał Cesc. - O ja pierdole! - złapał się za głowę biorąc głębokie wdechy. Nie mógł uwierzyć, że to wszystko się dzieje.
- Nie, kochanie, nie słuchaj go. Myśli sobie nie wiadomo co. Kocham cię najbardziej na świecie, on dla mnie nic nie znaczy! - odparła. Hiszpan spojrzał na byłą ukochaną z politowaniem i żałością. Była teraz dla niego niczym. Najchętniej cofnąłby czas i nigdy nie poznał.
- Do końca tygodnia ma cie tu nie być. - warknął. - I jeśli wydaje ci się, że zostawię ci Lię, to się grubo mylisz. Nie pozwolę, by mała wychowywała się z taką matką Jesteś dla mnie niczym, rozumiesz ?! Niczym! - krzyknął trzaskając drzwiami.
To bolało, tak bardzo bolało. Zdradę mógł jakoś przełknąć, ale wiadomość, że ona nigdy go nie kochała, że robiła to wszystko tylko i wyłącznie dla pieniędzy była nie do zniesienia.

~*~

Zadowolona z siebie runęła na kanapę, kiedy usłyszała dzwonek do drzwi. Dopiero co wywlokła się z kuchni, znów musiała wstać. Mijając po drodze okno, za którym zobaczyła wciąż pogrążoną w śniegu Barcelonę stanęła przed drzwiami, a po chwili je otworzyła. Zobaczyła opatulonego w kurtkę Cesc'a ze śniegiem... wszędzie.
- Mogę? - zapytał spoglądając na nią oczami pełnymi łez. Wiedziała, że ta kobieta znów go zraniła.
- Pewnie, wchodź. - odsunęła się kawałek od drzwi robiąc mu miejsce. - Cesc, tak bardzo mi przykro... - jęknęła idąc w stronę kuchni, by zaparzyć gorącą herbatę.
- Nie rozmawiajmy o tym, proszę...

Od autorki: Wiem, wiem, krótki bardzo, ale kto powiedział, że rozdziały będą długie? Przepraszam Was bardzo za obsuwę, ale przez tą pogodę miałam problemy z internetem, ale już wszystko jest okej. Pozdrawiam i do napisania! Laurel.